خبرگزاری مهر-گروه هنر-آروین موذن زاده: راه اندازی تماشاخانه های خصوصی در شهرهای مختلف کشور اتفاق مثبتی است که در چند سال اخیر و در شرایط بحرانی تئاتر امروز ما رخ داده اما با وجود محاسنی که این طرح دارد شاهد انتقادها و نارضایتی هنرمندان و حتی خودِ مدیران تماشاخانه های خصوصی از نحوه فعالیت و مشکلاتی که در اداره این سالن ها وجود دارد، هستیم.
تاسیس تماشاخانه های خصوصی نخستین گام برای ارتقای رونق اقتصادی
افتتاح این تماشاخانه‌ها جزو اولین گام هایی است که در راستای رشد و رونق اقتصادی تئاتر خصوصی صورت گرفته است اما این طرح نیاز به مراقبت و البته نقد و بررسی دارد که همین امر باعث شد در گزارشی به مسایل مبتلابه این مکان‌های هنری بپردازیم.
این تماشاخانه ها در طول ۳ - ۴ سال اخیر به هنرمندان و البته قشر جوان و کمتر باتجربه تئاتر این فرصت را داده اند تا با فراغ بال بیشتری به اجرای نمایش‌های مدنظرشان بپردازند. البته اجرای تئاتر در چنین تماشاخانه هایی سختی ها و شرایط خاص خودش را دارد و بعضا شاهدیم که برخی از هنرمندان از اجرا در چنین سالن هایی ابراز نارضایتی کرده اند چون معمولا انتظاری که هنرمندان از امکانات و مناسبات اجرا در سالن های خصوصی دارند کاملا متفاوت از اجرا در سالن های دولتی است که سال‌ها تجربه حضور در آنها را داشته‌اند.
دریافت درصد و کف فروش از گروه های اجراکننده، انتظار فروش بالای نمایش ها، لزوم بهره گیری از چهره های شناخته شده، اجرای همزمان سه اثر نمایشی در یک سالن و ... از جمله مشکلاتی است که متقاضیان اجرا در تماشاخانه های خصوصی مطرح می کنند اما با وجود همه این مسایل باز هم بخشی از اهالی تئاتر ترجیح می دهند به جای دوندگی برای گرفتن یک سالن اجرای دولتی، حتی با پرداخت هزینه ای بیشتر و البته شرایطی آسوده تر نمایششان را در تماشاخانه ای خصوصی به صحنه ببرند.
از طرف دیگر درست است که تماشاخانه های خصوصی فضای فعالیت برای نسل جوان تئاتری را فراهم کرده اند اما این میدان دادن بی محابا به نسل جوانی که هنوز در دانشگاه مشغول تحصیل است و یا به تازگی فارغ التحصیل شده و تجربه کار حرفه ای و اجرای عمومی ندارد، توهم حرفه ای بودن و با تجربه شدن را بدون آموزش دیدن و کسب تجربه در آنها به وجود می آورد. این اقدام در نهایت به ضرر تئاتر و البته همین نسل جوان تمام می شود چون این افراد بدون ارزیابی و آزمون و خطا فرصت عرضه عمومی آثار و اتودهای کلاسی شان را پیدا کرده اند، بدون اینکه بتوانند به درستی خوب را از بد تشخیص داده و کسب تجربه و دانش کنند.
برای بررسی دقیق‌تر مسایل و مشکلات اداره تماشاخانه‌های خصوصی و تاثیری که بر جریان تئاتر کشور در چندسال اخیر داشته‌اند با تعدادی از مدیران تماشاخانه‌های خصوصی داشته‌ایم که هر یک از منظر خود به بررسی موضوع پرداخته‌اند.
شاهین چگینی مدیر تماشاخانه «مشایخی» در همین زمینه به خبرنگار مهر عنوان می کند: الان به نمایش ها و کارگردان هایی بها داده می شود که وقتش نیست به صورت حرفه ای اجرا داشته باشند بلکه نیاز به کسب تجربه بیشتری دارند. ما داریم افرادی را صاحب رزومه تئاتری می کنیم که در حالت ایده آل باید ۱۰ سال دیگر وارد عرصه حرفه ای تئاتر شوند. الان من به عنوان مدیر یک تماشاخانه این اشتباه را به واسطه نیاز مالی که وجود دارد، مرتکب می شوم تا چراغ تماشاخانه ام روشن بماند. این اشتباه را دیگر تماشاخانه ها هم مرتکب می شوند. راه حل این معضل برعهده اداره کل هنرهای نمایشی به عنوان متولی این امر است تا تماشاخانه ها به دلیل بحران مالی تن به هر اجرایی ندهند. با این روش نسل مدعی تربیت می شود که دیگر کسی جلودارش نیست و به تئاتر مملکت آسیب می رساند.
بحران فعالیت پلاتوهای غیر مجاز
پرداختن به مشکلاتی که مدیران تماشاخانه های خصوصی با آن روبرو هستند نیز طرف دیگر ماجرای فعالیت تماشاخانه های خصوصی است. اگر نگاهی به روی دیگر سکه بیندازیم شاهد مشکلاتی هستیم که مدیران تماشاخانه های خصوصی برای سرپا نگه داشتن این سالن ها با آن روبرو هستند. هزینه ساخت و ساز و راه اندازی یک تماشاخانه خصوصی، مشکلاتی که در راستای دریافت مجوز فعالیت باید از سر بگذرانند، فعالیت غیر مجاز و غیر قانونی برخی از تماشاخانه ها و پلاتوهایی که در سراسر شهر فعال هستند و می توانند اعتبار و شان دیگر تماشاخانه هایی را که با هدف ارتقای سطح فرهنگ و هنر و رونق اقتصادی تئاتر فعالیت می کنند زیر سوال ببرد و... از جمله مشکلاتی است که این تماشاخانه ها با آن روبرو هستند.
داوود نامور مدیر تماشاخانه «بازیگاه» درباره فعالیت پلاتوهای غیر مجاز به خبرنگار مهر می گوید: بیشتر از ۴۰ پلاتوی تمرین بدون مجوز در سطح شهر در حال فعالیت هستند که همین مساله کار را برای ما سخت کرده است. همیشه بر این نکته تاکید داشتم که اگر می خواهیم تئاتر و تماشاخانه های ما پابرجا بماند پلاتوها و تماشاخانه های خصوصی مان باید صاحب یک صنف شوند چون در غیر این صورت همانطور که ما مجوز فعالیت دریافت کردیم به راحتی این مجوز می تواند باطل شود و دیگر اجازه کار نداشته باشیم. اگر همه پلاتوهای تمرین و تماشاخانه هایی که مجوز آموزشگاه دارند برای دریافت مجوز قانونی اقدام کنند و زیرمجموعه یک صنف قرار بگیرند دیگر چنین مشکلاتی نخواهیم داشت.
انتظار مدیران تماشاخانه های خصوصی از دولت
لزوم حمایت نهادهای دولتی در جهت گسترش و فعالیت بیشتر این تماشاخانه ها از جمله انتظاراتی است که مدیران تماشاخانه های خصوصی دارند. در همین راستا خبر تشکیل صنف تماشاخانه های خصوصی که مدتی است مطرح شده می تواند نویدبخش نظام‌مند شدن فعالیت این تماشاخانه ها و قانونی شدن مطالباتشان با تشکیل اتاق فکری متشکل از مدیران تماشاخانه هایی که به شکل قانونی مشغول به فعالیت هستند، باشد.
در همین راستا مهدی شفیعی مدیرکل هنرهای نمایشی نیز در گفتگو با مهر درباره نیاز به شکل‌گیری و راه‌اندازی سالن‌های خصوصی تئاتر عنوان می کند: آنچه مسلم است در شرایط حاضر با اتفاقات خوبی که به لحاظ کمیت در حوزه آموزش عالی و مؤسسات علمی و کاربردی افتاده، با افزایش گروه‌ها و فارغ التحصیلان رشته‌های هنری مواجهیم ولی مانند سایر رشته‌های دانشگاهی، روند افزایش گروه‌ها و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تناسبی با بازار کار و فعالیت ندارد.
وی اظهار می کند: راهکاری که در تمام رشته‌ها به آن پرداخته‌اند توجه به ظرفیت‌های دولتی و قانونی برای فعالیت‌های بخش خصوصی است. ما هم ناگزیریم در فضای هنری برای جبران کمبود سخت افزارها و افزایش امکان فعالیت فارغ التحصیلان و گروه‌های هنری، ظرفیت‌های موجود کشور و دولت را برای تقویت بخش خصوصی فعال کنیم. مؤسسات فرهنگی و هنری به ویژه مؤسسات تک منظوره هنری ظرفیت بسیار مناسبی برای فعالیت قانونی بخش خصوصی هستند. قطعا سالن‌های خصوصی تئاتر نیاز به حمایت های معنوی و مادی دولتی هم دارند. حمایت مادی دولتی هم می‌تواند برای ایجاد جذابیت‌هایی برای ورود بخش‌های اقتصادی و صنعتی برای حمایت از این مؤسسات و همچنین بخشودگی عوارض و موارد مربوط به مالیات وجود داشته باشد.
مشکلات دریافت مجوز فعالیت
گرفتن مجوز فعالیت یکی از اولین اقداماتی است که تماشاخانه های خصوصی باید انجام دهند که در حال حاضر برای سالن هایی که قرار است از این پس افتتاح شوند باید به صورت موسسه تک منظوره باشد اما برخی از تماشاخانه ها هستند که همچنان با مجوز فعالیت موسسه فرهنگی هنری چند منظوره مشغول فعالیت هستند و وزارت ارشاد برای اجرای نمایش هایی که در این سالن ها به صحنه می روند مجوز قانونی صادر می کند.
چگینی درباره مشکلات تماشاخانه های خصوصی در گرفتن مجوز می گوید: در حال حاضر یکی از عمده ترین مشکلاتی که تماشاخانه های خصوصی دارند مساله اماکن است و بسیاری از تماشاخانه هایی که تاکنون نتوانستند پروانه فعالیتشان را بگیرند در اماکن گیر کرده اند. اماکن حتی نسبت به تماشاخانه هایی که قبلا مجوزشان را دریافت کرده اند سخت گیری می کند چون شناختی از روند فعالیت یک تماشاخانه خصوصی ندارد. بخش عمده ای از وظیفه حل این مشکلات برعهده اداره کل هنرهای نمایشی است که اصولا ساز و کار فعالیت تماشاخانه های خصوصی را برای اداره اماکن جا بیندازد. اماکن فقط باید ملک را مورد بررسی قرار دهد و سخت گیری بیشتری نسبت به بقیه مجوزها نداشته باشد چون این تماشاخانه ها مجوزشان را از وزارت ارشاد دریافت کرده اند. البته بهتر است با تاسیس صنف تماشاخانه های خصوصی، نماینده این صنف وارد مذاکره با اماکن شود چون از طریق صنف کار ما و پیگیری فعالیت تماشاخانه ها وجهه قانونی پیدا می کند.
تماشاخانه های مشایخی، باران، ارغنون، بازیگاه، همای سعادت، فانوس و موج نو تماشاخانه های مستقر در تهران هستند که مجوز لازم را دارند و پروانه کار دریافت کرده اند.
خیام وقار کاشانی مدیر تماشاخانه «باران» که یکی از فعال‌ترین تماشاخانه‌های بخش خصوصی در تهران است درباره چگونگی راه اندازی این مرکز و نحوه گرفتن مجوزهای مورد نیاز به خبرنگار مهر می‌گوید: به دلیل اینکه اداره کل هنرهای نمایشی هیچ قانون و آیین مدونی برای تاسیس سالن خصوصی تئاتر نداشت به ما پیشنهاد دادند مجوز موسسه فرهنگی هنری تک منظوره بگیریم که در اساسنامه این موسسه فعالیت ما گنجانده شود. فعالیت ما هم شامل ساخت و تجهیز مکان اجرای تئاتر و تولید تئاتر می شد. این بند در اساسنامه فعالیت ما را برای راه اندازی سالن اجرای تئاتر قانونی می کند.
وی ادامه می دهد: ما این مجوز را از دبیرخانه موسسات تک منظوره معاونت هنری وزارت ارشاد گرفتیم که امضای خود آقای مرادخانی زیر مجوز فعالیت ما خورده است. البته قبلا، هم ما و هم برخی دیگر از دوستانی که اقدام به تاسیس سالن تئاتر کرده بودند و البته برخی هنوز هم به همین شیوه فعالیت می کنند با مجوز آموزشگاه هنرهای نمایشی این کار را می کردیم که بعدا به ما اعلام کردند که مجوز ما برای داشتن سالن نمایش، دیگر اعتبار ندارد و ما صرفا می توانیم به امر آموزش بپردازیم و اگر می خواهیم سالن اجرا داشته باشیم باید موسسه فرهنگی هنری تک منظوره ثبت کنیم. آن زمان ثبت این موسسه بیش از یک سال زمان برد اما در حال حاضر مراحل ثبت موسسه تک منظوره راحت تر شده است.
لزوم حمایت شهرداری و صدا و سیما از بخش خصوصی
حمایت دولت و شهرداری از تئاتر خصوصی یکی از درخواست های مدیران تماشاخانه های خصوصی است. حتی اگر به صورت مستقیم این حمایت صورت نگیرد رسانه ملی، شهرداری تهران و همچنین اداره کل هنرهای نمایشی می توانند با کمک به تبلیغات و اطلاع رسانی نمایش های روی صحنه به رونق گرفتن سالن های تئاتری کمک شایانی بکنند.
وقار کاشانی در این باره یادآور می شود: وزارت ارشاد امکانی در اختیار دارد که از طریق آن می تواند آثار فرهنگی و هنری را در نشریات و مجلات به صورت رایگان منتشر کند اما کسی از این طرح خبر ندارد. اداره کل هنرهای نمایشی هم به ما قول حمایت داده است و تاکنون نیز اگر به ما کمک مالی آنچنانی نکرده ولی بخشی از هزینه گروه هایی را که در این سالن اجرا رفته اند، تقبل کرده است. در صنفی هم که قرار است تماشاخانه های خصوصی تشکیل دهند این برنامه را ارایه داده ایم که ما ابتدای هر سال برنامه ها و فعالیت هایمان را به اداره کل هنرهای نمایشی ارایه دهیم و آنها بر همین اساس به ما سوبسید بدهند.
وی می افزاید: اگر دولت از تماشاخانه های خصوصی حمایت نکند و سهم خودش را در زمینه حمایت از کارهای فرهنگی نپردازد این طرح ورشکست شده و تا چندین سال دیگر کسی سراغش نمی رود. مشکل اصلی ما مساله تبلیغات است. اگر شهرداری سهم خودش را از یک رویداد فرهنگی برعهده نگیرد سالن های خصوصی با شکست روبرو می شوند. اگر صدا و سیما نیز کمی از فضای بسته و سخت گیرانه اش فاصله بگیرد اتفاق درخشانی برای اطلاع رسانی و معرفی آثار نمایشی ما می افتد و ما می توانیم با این کمک ها روی پای خودمان بایستیم در حالیکه این کمک ها هزینه ای برای این نهادها و سازمان ها ندارد. وزارت ارشاد امکانی در اختیار دارد که از طریق آن می تواند آثار فرهنگی و هنری را در نشریات و مجلات به صورت رایگان منتشر کند اما کسی از این طرح خبر ندارد.
میلاد شجره مدیر تماشاخانه «موج نو» نیز در زمینه حمایت دولت به خبرنگار مهر می گوید: اداره کل هنرهای نمایشی تلاش زیادی در جامه عمل پوشاندن به نیازهای تماشاخانه های خصوصی می کند اما انتظار یک سوبسید دولتی داریم و باید حتما یک بودجه ثابت برای تماشاخانه های خصوصی تعریف شود.
داوود نامور نیز در زمینه لزوم حمایت های دولتی از تماشاخانه های خصوصی معتقد است: اگر اداره کل هنرهای نمایشی ما را تحت حمایت خودش قرار ندهد در چند سال آینده این تماشاخانه ها نمی توانند به کارشان ادامه بدهند. من حتی با رحمت امینی رییس اداره ارزشیابی و نظارت نیز صحبت کردم چون بسیار اتفاق خوبی است اگر نظارت و ارزشیابی از درون سالن ها آغاز شود به این مفهوم که مسئولان بدانند ما به چه کمک ها و حمایت هایی نیازمندیم و چه امکاناتی کم داریم و اگر این رویه شکل بگیرد دیگر تماشاخانه ای بدهکار نخواهد ماند. درست است که ما به صورت خصوصی فعالیت می کنیم اما دوست داریم زیر نظر اداره کل هنرهای نمایشی هم باشیم.
جذب مخاطب با ترفندهای گوناگون
مساله جذب مخاطب برای تماشاخانه ای که از حمایت دولتی و سوبسید برخوردار نیست و مجبور است به تنهایی هزینه های جاری تماشاخانه، تامین و به روز رسانی امکانات و تجهیرات، حقوق کارمندان و... را برعهده داشته باشد، کار مشکلی است. همین مساله باعث شده که برخی از تماشاخانه ها کیفیت را فدای کمیت کنند و برای بقا مجبور شوند دست به اقداماتی نظیر دادن اجرا به نمایش هایی که از چهره های شناخته شده بهره برده اند و تعداد مخاطبانشان تامین است و یا اجرای سه نمایش در هر روز و همچنین گرفتن درصدهای نامتعارف دست بزنند. درحالیکه جذب مخاطب به این شکل یک راه حل کوتاه مدت است و شاید تنها به صورت مقطعی بتواند مشکل تامین هزینه های تماشاخانه های خصوصی را حل کند.
محمد صمدی راد مدیر تماشاخانه «ارغنون» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مساله عنوان می کند: چند سال قبل تئاتر کشور با مشکل کمبود کار و فعالیت هنرمندان مواجه بود، بعد اجرای آثار بیشتر شد اما این بار سالن اجرا کم داشتیم. در حال حاضر مشکل کمبود سالن برطرف شده و تقریبا هر کارگردانی که بخواهد می تواند در یکی از سالن ها کارش را به صحنه ببرد اما مشکل جدیدی که پیدا کرده ایم، مشکل مخاطب است. انتظار ما از دولت این است که برای جذب مخاطبان به تئاتر فرهنگسازی کند. باید فرهنگسازی از تئاتر کودک آغاز شود. وقتی مخاطب کودک ما در طول ماه حداقل یک تئاتر ببیند زمانی هم که بزرگ شد این کار را ادامه می دهد و ارتباطش با تئاتر قطع نمی شود. برای این کار لازم است فرهنگسازی و تبلیغات گستره ای صورت گیرد. این اطلاع رسانی ها می تواند در دانشگاه هایی غیر از دانشکده های هنری نیز انجام گیرد.
لزوم بالارفتن کیفیت آثار
محمد حسن نجفی مدیر تماشاخانه «سه نقطه» هم در گفتگو با مهر برای حل این مشکل پیشنهاد می دهد: هر مجموعه ای که به صورت خصوصی فعالیت می کند نیازهای خودش را دارد و برای امرار معاش مجبور است حداقل کف فروش را از گروه ها دریافت کند. تنها راه حل این مشکل این است که کیفیت آثاری که در این سالن ها اجرا می گیرند بالا برده شود تا از این طریق مخاطبان بیشتری جذب شوند. به عنوان نمونه به دلیل اینکه نمایش خوبی برای اجرا در تماشاخانه پیشنهاد نشده بود ما ترجیح دادیم فروردین و اردیبهشت اجرایی نداشته باشیم.
علی‌رغم تصوری که از ساز و کار فعالیت تماشاخانه های خصوصی وجود دارد به نظر می رسد به دلیل مواردی که در این گزارش مطرح شد هنوز بسیاری از این تماشاخانه ها نتوانسته اند به سوددهی مناسب برسند به خصوص تماشاخانه هایی که از سالن های کوچکتری برخوردار بوده و به لحاظ جغرافیایی در مرکز شهر قرار ندارند.
سعید دولتی مدیر تماشاخانه «همای سعادت» که در غرب تهران فعالیت می کند، در این باره به خبرنگار مهر می گوید: من به عنوان مدیر این تماشاخانه هنوز به سوددهی نرسیده ام. علاقه شخصی من این است که این موسسه بتواند به عنوان یک کمپانی تئاتر فعالیت کند اما از طرف دیگر باید هزینه های سالن را هم تامین کنیم. تا به حال دخل و خرج ما با هم برابر بوده است به این معنی که متضرر نشدیم اما سود هم نکرده ایم.
صمدی مدیر تماشاخانه «ارغنون» نیز می گوید: معتقدم برای تاسیس یک تماشاخانه خصوصی ابتدا باید یک برآورد بودجه دقیق از هزینه های پیش رو داشت چون شاهد بودیم برخی وارد این کار شده اند و بعد از مدتی متوجه شدند که برآوردی که کرده اند کمتر از هزینه هایی است که پیش رویشان قرار گرفته است به همین دلیل نمی توانند به کارشان ادامه بدهند.
انتقادات به مدیریت تماشاخانه های خصوصی غیر منصفانه است
چگینی مدیر تماشاخانه «استاد مشایخی» نیز درباره انتقاداتی که به مدیریت و اداره تماشاخانه های خصوصی می شود، بیان می کند: من به عنوان شخصی که چند سال است به عنوان مدیر یک تماشاخانه فعالیت دارم، لمس می کنم که با چه مشکلاتی روبرو هستیم؛ مشکلاتی که اصلا از بیرون دیده نمی شود چون از بیرون ما را به عنوان یک ماشین حساب می بینند. به عنوان مثال یکی از مشکلات ما این است که با احتساب تعطیلی های رسمی و غیررسمی نزدیک به ۳ - ۴ ماه از سال را تعطیل هستیم اما هزینه های ما از جمله پرداخت حقوق پرسنل و پرداخت اجاره مکان سرجای خود هستند. با این حجم از دردسر و گرفتاری دخل و خرج ما اصلا با هم جور در نمی آید اما متاسفانه از بیرون آنقدر به ما انتقادهای بی رحمانه می شود که دلسردمان می کند. حتی برخی از هنرمندان ما تعرفه های تماشاخانه های خصوصی را با تعرفه های یک سالن دولتی مقایسه می کنند که اصلا انصاف نیست.
به نظر می رسد با تشکیل صنف تماشاخانه های خصوصی برخی از مشکلات تماشاخانه ها حل شود و راحت تر بتوانند از طریق این صنف مسایل و معضلاتشان را به صورت قانونی پیگیری کنند.
چگینی که مسئول پیگیری راه اندازی صنف تماشاخانه های خصوصی است در این باره توضیح می دهد: در حال حاضر ۷ تماشاخانه از تهران و ۳ تماشاخانه از شهرستان های ساری و قم و کرمان که مجوزهای لازم برای تاسیس سالن تئاتر را دارند جزو اعضای صنف به حساب می آیند. این درحالی است که در تهران ۲۰ تماشاخانه و در شهرستان ها ۱۴ تماشاخانه دیگر مشغول فعالیت هستند و تماشاخانه های فعالی هم هستند. این تماشاخانه ها مجوز اجرای تئاتر برایشان صادر می شود اما اساسا پروانه لازم برای کار را دارا نیستند. مساله مهمی که برای ما وجود دارد این است که ما نزدیک به ۴۰ تماشاخانه فعال داریم که می توانند عضو صنف ما شوند چون اداره کل هنرهای نمایشی برای اجرای نمایش در این مکان ها مجوز صادر می‌کند اما مجوزهای قانونی شان از وزارت کار هنوز صادر نشده و مثلا برخی در مرحله دریافت مجوز از اماکن هستند و یا برخی دیگر مجوز حراست ندارند. تلاش ما این است که این تماشاخانه ها را هم وارد صنف کنیم.
راه افتادن صنف در آینده‌ای نزدیک
وی درباره زمان راه اندازی این صنف و تشکیل اولین مجمع عمومی آن، عنوان می کند: ما آگهی نوبت اول را اول اردیبهشت ماه در روزنامه صبا چاپ کرده ایم و از افرادی که در سطح شهر تماشاخانه ای دارند که با شرایط ما منطبق است، دعوت کردیم که اعلام حضور کنند تا ما دعوت نامه مرحله دوم را برایشان بفرستیم و مدارکشان را دریافت کنیم. در مرحله بعد باید آگهی مرحله دوم یعنی تشکیل مجمع را به روزنامه ها بدهیم. اساسنامه کمی ایراد داشت که از طرف وزارت کار به من عودت داده شده تا ایرادهایش برطرف شود و بعد از ارایه مجدد اساسنامه به وزارت کار ما می توانیم آگهی مرحله دوم را منتشر کنیم. ۲۰ روز بعد از چاپ آگهی مرحله دوم باید مجمع تشکیل شود که در این مجمع نماینده وزارت کار حضور دارد و نتیجه مجمع را صورت جلسه می کند و به وزارت کار ارایه می دهد و بعد به عنوان یک صنف به ما پروانه داده می شود.
توجه به کیفیت آثاری که در این تماشاخانه ها به صحنه می روند، پیگیری مطالبات تماشاخانه های خصوصی از طریق دولت، توجه به نوع فعالیت و مجوزهایی که برای این سالن ها صادر می شود، تبدیل این مکان ها به مراکز فرهنگی و برگزاری کارگاه های آموزشی و سمینارهای مختلف، همراهی و تعامل بخش خصوصی و دولتی در جهت ارتقای سطح تئاتر در کشور، شکل گیری روابط عمومی های حرفه ای و متخصص در هر تماشاخانه برای معرفی درست عملکرد سالن ها، برنامه ریزی برای داشتن مخاطبان ثابت در هر تماشاخانه، ارتقای امکانات و تجهیزات سالن ها، مساله بیمه کارمندان تماشاخانه ها و بسیاری موارد دیگر انتظاراتی است که از فعالیت تماشاخانه های خصوصی می رود.
امید است با راه اندازی صنف تماشاخانه های خصوصی بتوان قدمی در جهت رشد و ترویج تئاتر بین مردم و کمک به اهالی تئاتر برای اجرای آثار نمایشی شان برداشت تا هنرمندان همچون سال های نه چندان دور ترجیح ندهند عطای اجرای تئاتر را به لقایش ببخشند.
نظر شما